Tijd om in het leven van één van de drie grandes dames van het Impressionisme te duiken! Tijd voor #vrouwelijkevrijdag!
Want wie was deze Mary Cassatt (22 mei 1844-14 juni 1926) wiens naam je continu tegen komt als je over de verkopen van Impressionistische schilderijen leest? Maar als je een werk van haarzelf moet benoemen je toch even moet graven?
? Tijd dus voor mij om de verpakking om het boek weg te halen én op te gaan in haar bijzondere wereld. Een rijke Amerikaanse die naar Parijs komt om te schilderen én ervoor zorgt dat de generaties na haar goede kunst te zien krijgen door invloed uit te oefenen op Amerikaanse verzamelaars die hun collecties nalaten aan Amerikaanse musea. Iets wat ze heel bewust beïnvloed. Waardoor het impressionisme eerder voet aan de grond krijgt in Amerika dan in Frankrijk.
Mary kreeg zelf geen kinderen maar kon het moederschap laten zien met een ongeëvenaard talent! Wellicht herken je haar van haar vele werken van moeders met kinderen? Regelmatig zitten hier ook familieleden en vrienden tussen. Haar broers hadden namelijk een prachtig gezin wat ze regelmatig meenamen naar Parijs om hun populaire tante te bezoeken én de laatste mode op te ‘snuiven’. Elk product in Parijs werd tegen de hoge artistieke standaard gehouden. “The love of beautiful things is stimulated in every direction; its fruits are seen in every department of life; and it is plain that without such encouragment (van de regering) art would never have atained its present development”. Parijs was het centrum van de (kunst)wereld!
In Amerika had de regering maar weinig geld over voor dit soort zaken. Mary geloofde daarom dat het de verantwoordelijkheid was van de private rijken om USA naar deze Franse standaard te helpen. Geluk bij een ongeluk, haar familie hoorde bij de klasse die enorm profiteerde van de snelle groei in Amerika en gewoon veel geld te besteden had. Haar vader kon in zijn veertiger jaren bijvoorbeeld al met pensioen!
Mary’s vader had bezwaar tegen zijn dochters keuze om kunstenares te worden. Gelukkig bezat ze een enorme vasthoudendheid, doorzettingsvermogen en was ze onafhankelijk, een echte moderne vrouw. Ze begint in 1860 haar opleiding aan de Pennsylvania Academy maar die is gewoon niet goed genoeg. Dus vertrekt ze in 1865 naar Parijs waar ze als vrouw zijn (nog) niet aan de Ecole des Beaux-Arts kan studeren. Maar door haar connecties (en rijkdom?!) krijgt ze het wel voor elkaar dat de beste leermeesters haar docent worden. Denk aan Jean-Léon Gérôme en Thomas Couture (die ook de leermeester van o.a. Edouard Manet was!) Een klassieke opleiding dus die in de smaak valt bij de Salon de Paris waar ze drie jaar later al geaccepteerd word.
?De opvolgende jaren reist ze veel door Europa, exposeert vrijwel jaarlijks op De Salon tot ze in 1877 geweigerd wordt! Blij is ze vervolgens als Edgar Degas haar uitnodigt om deel te nemen aan de expo van de Impressionisten. Eerst doet ze nog mee met Exposition Universelle die in 1878 in Amerika is. Ze levert hiervoor het meisje in de blauwe stoel in die vol ongeloof onthaald wordt. Dit is te radicaal… Mary was furieus om deze afwijzing! Degas had het werk goed gevonden, had zelfs geholpen met de achtergrond én ze vond het gek dat één van de juryleden een apotheker was…
Als ze in 1879 meedoet aan de expo van de impressionisten (Daar is het meisje in de blauwe stoel wél te zien) zegt een criticus van de New York Times: “I feel sorry for Mary Cassatt; she is a Philadelphian, and has had her place in the Salon – a great triumph for a woman and a foreigner; but why has she thus gone astray?” Toch krijgt ze ook goede recensies en verkoopt zelfs twee werken. Vol overgave neemt ze de stijl van de impressionisten over en ontwikkeld fijne vriendschappen. Ook met de andere Grande Dame van het Impressionisme: Berthe Morisot. Maar, ze noemt zichzelf nooit een Impressionist. Net als Degas prefereeert ze de titel Independant.
Haar ouders steunen haar inmiddels volledig en komen zelfs bij haar wonen. Zij maakten zich niet druk om de negatieve recensies: “She is now known tot the art world as wel as tot the general public in such a way as not to be forgotten again so long as she continues to paint!”
✅ En dat deed ze… en hoe!
