Column van 13 oktober 2023

(Ver)dwalen in een beladen landschap

Rozemarijn Westerink (1982) heeft oog voor detail. Dat zie je meteen als je haar tuinen van dichtbij bestudeert. Het is overduidelijk dat ze veel tijd, zorg en liefde in haar werk stopt. Het woord monnikenwerk schiet door mijn hoofd terwijl ik in de door haar gecreëerde tuinen rondstap. Eén voor één. Wat gebeurt hier? Of, wat is er gebeurd? 

De titel van de tentoonstelling vertelt dat we moeten denken aan grasvelden, gersfjild op zijn Fries. Westerink vind het belangrijk om aansluiting te zoeken bij de locatie waar ze exposeert. Ze heeft niet alleen bestaand werk vol arceringen die aan gras doen denken uitgekozen, maar heeft ook een nieuwe serie gemaakt. 

Stilaan merk ik dat er een onheilspellend geluid klinkt. Het heeft invloed op de manier waarop ik deze zwart/wit landschappen inkleur met verhalen van mogelijke gebeurtenissen. Het geluid hoort bij de projectie van een stop-motion film, een volledig door Westerink handgetekende film. Het hoort onmiskenbaar in haar oeuvre. Toch heeft het gevolgen voor de interpretatie van de overige werken in de galerie. De landschappen worden één voor één (extra) beladen. 

Of ligt dit aan mij? Het houdt mij in ieder geval nu al dagenlang (on)bewust bezig. De context waarin kunst getoond wordt heeft altijd invloed op de manier van kijken en/of voelen. Toch lijkt het deze keer iets anders te triggeren, iets diepers. Iets dat ik voor mezelf moet gaan uitzoeken. Ik realiseer mij tegelijkertijd dat dit één van de krachten van kunst is: jou als beschouwer in beweging krijgen. En dat kan op vele manieren in de tuinen van Westerink. Of je nu gaat ronddwalen of verdwalen. 

Voor Rozemarijn Westerink is tekenen in ieder geval de basis voor al haar werk. Ze laat zich daarbij graag inspireren door bestaande verhalen en/of bestaande tuinen. Ze onderzoekt, duikt de geschiedenis in en pakt er iets uit wat voor iedereen kan gelden. Ga je mee (ver)dwalen?

Janita Baron