Mijn ervaringen met tekenkunst hielden op met voorbereidende schetsen van de bekende negentiende-eeuwers. De manier waarop ze kijken en soms zelfs voelen haal je uit de ogenschijnlijke vlugge streken op het papier. Héél dicht bij kom je als beschouwer. Dicht bij de kunstenaar: dicht bij de keuzes én dicht bij het gevoel ten tijde van het maken. Je stapt letterlijk hun wereld in, bekijkt de wereld door hun ogen. Ontzettend intiem vind ik dat. Vooral als je je (later) beseft dat het wellicht  helemaal nooit hun bedoeling is geweest dat wij dit zien… 

Het getuigt dan ook van ontzettend veel moed en dapperheid dat Marcel Reijerman (1958) heeft besloten om zijn prachtige schetsboeken tentoon te stellen in Galerie Getekend. Het is voor ons als bezoeker van een ongelofelijke meerwaarde om in zijn wereld te kunnen stappen vóórdat je het definitieve en voltooide werk gaat bekijken. 

In deze boeken ontdek je naast schetsen ook kunst uit verschillende werelddelen en tijden die hem inspireren. Je ontdekt zijn overpeinzingen, zijn zoektocht én de weg naar een voltooide tekening. Een warme kennismaking met deze kunstenaar. Het valt daarnaast ook op dat Reijerman veel aandacht schenkt aan de finishing touch van zijn schetsboeken. Ieder boek krijgt een originele kaft én een bewaardoos. Daarmee geeft hij de boeken een bepaalde eeuwigheid mee die mij in ieder geval diep raakt. 

Langzaam ga ik vervolgens zijn vele tekeningen op de wanden van de Galerie bij langs. Er zit veel herkenning in: beeldcitaten van bekende kunstenaars, trucjes of maniertjes die ik herken uit de kunstgeschiedenis. Vooral de panoramische tekeningen vallen op doordat er zich hele verhalen afspelen op één vel. Je kunt de personages volgen waardoor een hele wereld zich voor je ogen ontvouwt. Wellicht een klassieke manier van vertellen, maar door Reijerman naar het hier en nu gehaald. Kunst ontstaat nooit in een vacuüm. Als kunstenaar ben je volgens mij altijd ergens bewust van je voorgangers en tijdgenoten. Je neemt de taal, kennis en/of het gevoel mee in je eigen werk. Bij de één is dit wellicht duidelijker dan bij een andere kunstenaar. Reijerman schuwt het citaat overduidelijk niet. 

Normaal gesproken kijk ik pas, als ik klaar ben met kijken, naar de titel van het werk. Hier kunnen we niet om de titels heen: ze staan op de tekening zelf en zetten ons aan tot verwondering of zelfs aan het denken. Heb ik iets over het hoofd gezien? Moet ik toch niet nog een keer kijken? 

Zelf noemt Reijerman het oogdwalen. Een terechte typering voor het geheel aan werk wat nu te zien is in Galerie Getekend. Doe je mee?! 

Janita Baron