Op het eerste gezicht kan het contrast in Galerie Getekend dit keer niet groter zijn dan dit tekenwerk van Heidi Linck (1978) & Marijke Mink (1959). Aan de ene kant een verhalende explosie van kleur versus stille eenvoud in zwart, wit en grijs. Niets voor niets kennen we de uitdrukking  ‘stille wateren hebben diepe gronden’, beide zijn wellicht toch verbonden? Tijd voor een ontdekkingstocht! 

Het werk van Heidi Linck fascineert enorm, de gitzwarte houtskoollijnen zijn scherp en diffuus tegelijk. Soms hebben ze zelf iets dromerigs.. Maar altijd geven deze lijnen ons houvast in een geabstraheerde wereld, een ruimt die teruggebracht is tot zijn essentie. Linck herkent de ruimtes nog van haar zoektochten naar verlaten en vergeten locaties. Toch wil ze niet persé dat wij ‘haar’ ontdekte ruimtes herkennen. Het is interessanter als we als beschouwer zelf een associatie krijgen met een bepaalde ruimte. Hierdoor raken kunstenaar en beschouwer met elkaar verbonden. Een mooie gedachte! 

Heidi Linck’s ogen stralen als ze vertelt over haar zoektochten naar verloren ruimtes. Ze gaat graag op pad in België waar ze meer pareltjes kan vinden dan in Nederland. Tijdens deze bezoeken fotografeert ze veel. Inmiddels heeft ze dan ook een flink archief aangelegd. Je verwacht hierdoor misschien dat deze foto’s een uitgangspunt zijn voor haar werk, toch ligt dit genuanceerder. Wat blijkt? Linck bewerkt haar papier eerst met een mengsel van water en inkt waardoor er spontane patronen ontstaan. Na het drogen kiest ze een interessant gedeelte uit waarop ze een tekening gaat maken met Siberisch krijt. De ondergrond bepaalt dus wat er gecreëerd gaat worden. En natuurlijk put ze hierbij uit haar herinneringen en het eerdergenoemde fotoarchief voor inspiratie. 

De tekeningen van Marijke Mink laten zich niet meteen doorgronden. Het is duidelijk dat we naar een kunstenares kijken in haar atelier. Zijn het scenes in een groter verhaal? Of zijn het op zichzelf staande verhalen? En, welk verhaal kijken we dan naar? Is het Minks eigen verhaal? Ondanks dat de randvoorwaarden: atelier, kunstenares, tekentafel en raam naar buiten steeds hetzelfde zijn, is de uitwerking (op ons gevoel) telkens anders. 

Wellicht heeft dit ook te maken met de gebruikte materialen. Mink laat zich in haar materiaalkeuzes duidelijk leiden door het verhaal waar ze op dat moment aan werkt. Alle tekenmaterialen staan tot haar beschikking. Zelf zegt Mink over haar eindresultaat: “de kamer die ik recent steeds tekende is een veilige plek waar de afgebeelde mensen ongestoord hun beslommeringen hebben.” 

Eén scene laat mij maar niet los. De kunstenares is omgeven door kleur in haar atelier én door het raam naar buiten zien we een blauwe boom in een eveneens zeer kleurrijke wereld. Een ware explosie van kleur! Maar weet je waar de kunstenares in deze scene aan werkt? Aan een werk in zwart op wit. Is de rijke kleurige wereld terug gebracht tot de essentie? Of speelt er meer? Feit is dat deze recente werken van Mink vele vragen oproepen én tegelijkertijd ons weer de kans geven om rond te dwalen in andermans wereld. Gaan we de verbinding aan?  

Het is wellicht te makkelijk om juist dit werk van Mink te koppelen aan het werk van Linck. Toch kan ik het niet nalaten. De wereld is nu eenmaal zichtbaar en onzichtbaar verbonden. Tijd om het zelf te gaan ontdekken in Galerie Getekend! 

Janita Baron