Column van 17 februari 2023

Je stapt een wereld van tegenstellingen binnen bij een bezoek aan de tentoonstelling van Arno Kramer in Galerie Getekend. Zijn tekeningen combineren figuratieve én abstracte elementen, volop kleur in één element terwijl de rest van de tekening zich in strak zwart/wit aftekent. Hiervoor gebruikt hij onder andere potloden, houtskool en aquarel. Waarbij de kleurpotloden zo olieachtig aandoen dat ze net krijt lijken. Kramer bekent dat hij weg is van deze nieuwe potloden, het is de magie van het merk. De trouwe liefhebber van zijn werk ziet hierdoor ook meteen: dit is recent werk. Vers uit het atelier. 

Daarnaast maakt Kramer dankbaar gebruik van de collagetechniek. Dit kan binnen één kunstwerk of juist de bewuste combinatie van werken die bij elkaar hangen in deze tentoonstelling. Door al deze tegenstellingen blijf je kijken en nieuwe elementen ontdekken. Sterker nog, een aantal werken komt zelfs in beweging! Een mooie vorm om onze blik vast te houden.  

Voor wie het werk van Arno Kramer eerder gezien heeft zullen de vaste figuratieve elementen bekend voorkomen, de raaf en het hert maar wellicht ook de oneindige lijn. Dat laatste heeft hij ‘in situ’ ook gemaakt op de wand van Galerie Getekend. Net als eerder al in museale tentoonstellingen zal dit werk dus uiteindelijk verdwijnen. Al is de tekening in de gang van Rijksmuseum Twenthe tot nu toe bewaard gebleven. 

Kramer weet met dit nieuwste werk ook weer te verbazen. En hij vraagt aan jou als kijker om de tijd te nemen: wat zie jij? 

Aan één wand hangen twaalf tekeningen strak in het gelid. Hoewel het afzonderlijke werken zijn voelt de combinatie goed. Het doet mij denken aan grote olieverfschilderijen uit de kunstgeschiedenis die je opslokken, waar je in kunt verdwijnen… Ondanks dat het twaalf losse tekeningen zijn, roept het bij mij toch datzelfde gevoel op. Ik krijg een soort gretigheid om deze wereld in te stappen, er op onderzoek te gaan en wellicht zelfs in te verdwijnen. Er valt in ieder geval genoeg te ontdekken.

Kramer gebruikt veel diepzwart in zijn werk, toch komen de werken niet donker of zwaar over. En ze worden natuurlijk kleurrijk door de verhalen die je er wellicht mee gaat creëren. Of roept het juist emotie bij je op? Zelf zoekt hij altijd naar weerstand en spanning in zijn werk, ik noemde het al eerder tegenstellingen. “Ik heb niets aan een mooie tekening” is zijn opvatting. Na al deze jaren in het vak verveelt het werken hem niet, er is altijd wel een nieuwe invalshoek. En dat blijkt duidelijk in deze tentoonstelling! 

Ik ben nieuwsgierig naar wat het werk met jou doet en/of betekent? Laat je het weten in de comments? 

Janita Baron