GrootHeerenveen 2-2023: Face to Face met ‘Sterren op het doek’-kunstenares Gabriëlle Westra

“Ik uit mij met beelden” 

Beeld Mustafa Gumussu
Tekst Janita Baron

Afgelopen december won kunstenares Gabriëlle Westra (1990), wonend op het randje van Heerenveen en De Knipe, op televisie een aflevering van ‘Sterren op het Doek’. Programmamaker en onderzoeksjournalist Sinan Can, de geportretteerde, koos haar werk met de woorden: “In dit schilderij komen de stukjes uit mijn leven bij elkaar. Als ik een reis naar de ziel zou moeten maken, dan kan ik dat maken met jouw schilderij.” Prachtige woorden in een uitzending die Gabriëlle nationale bekendheid geven. De telefoon staat die avond in december roodgloeiend en de berichten stromen binnen met felicitaties én opdrachten. Tijd voor een nadere kennismaking…

Zeven jaar eerder studeert Gabriëlle af aan de Klassieke Academie. Ze heeft niet de gemakkelijkste weg gekozen. Ze begint na het vwo eerst met kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit, maar dat is een tussenstap. Eigenlijk wil ze liever naar de Klassieke Academie. In vergelijking met Minerva, de kunstacademie waar de meesten voor kiezen, is dit een duurdere keuze, omdat het een private opleiding is. Maar omdat ze iedere dag wil modeltekenen is dit toch de beste keuze voor haar. Om de opleiding te kunnen betalen heeft Gabriëlle twee baantjes naast haar opleiding. En eigenlijk wil ze naast schilderen ook beeldhouwen, dus volgt ze twee opleidingen.

Keuzes

Op een dag barst ze in huilen uit als ze haar fiets niet op slot krijgt: hoe moet ze dit allemaal combineren?! Gabriëlle maakt dan twee keuzes, die haar leven voorgoed veranderen. Ze stopt met beeldhouwen én ze gaat aan het werk bij Art-Decor. Dit is het kunst- en restauratiebedrijf van Randolph Algera, die ze kent van de Klassieke Academie. Eigenlijk had Gabriëlle niet direct een klik met hem. Ze heeft vanwege zijn kennis en kunde wél een hoge pet van hem op. “Eenmaal aan de slag in zijn bedrijf word je eerst vrienden en dan leer je elkaar op een langzame manier heel goed kennen. En toen sloeg de vonk over”, vertelt ze.

Gabriëlle had destijds niet kunnen bedenken, dat het zo’n goede match zou zijn. “Je kunt elkaar wel leuk vinden, maar het moet wel werken.” En dat is vrij letterlijk. Het stel moet goed kunnen samenwerken in de grote restauratieprojecten die ze uitvoeren. Op dit moment zijn ze bezig met een grote klus in Zwolle, die Gabriëlle graag wilde aannemen vanwege de uitgebreide plafondschilderingen. Nu er, mede dankzij het televisieprogramma, nog meer klussen op haar pad komen, is de kunstenares blij dat ze met een kunstenaar getrouwd is. Hij begrijpt dat ze avonden moet doortrekken om al het werk af te kunnen maken.

Gelukkig

Gabriëlle is het gelukkigst als ze in de flow komt en lekker aan het schilderen is. Dat duurt soms een poosje met alle (werk)afleidingen, maar als ze in de flow zit vergeet ze alles om zich heen, zelfs om te eten. Het is nodig ook, voor haar type schilderijen; ze is er weken mee bezig. Dit betekent tevens, dat ze in haar portretschilderijen helemaal in het karakter achter het uiterlijk duikt. “Ik wil meer schilderen dan de buitenkant; als het lukt om iemands karakter in beeld te brengen, dan ben ik gelukkig met het schilderij. Ik uit mij met beelden.”

Naast de portretopdrachten maakt Gabriëlle vrij werk, is ze mede-eigenaar van Galerie Autrevue; werkt ze nog altijd mee aan de restauratieopdrachten bij Art-Decor; geeft ze les aan de Klassieke Academie in Groningen en bij schilderclub De Munnik in Heerenveen, én geeft ze workshops in haar eigen galerie. Daarnaast is ze ook heel erg gelukkig, als ze met haar man Randolph plannen aan het smeden is: zo is ze co-organisator van het Wild Art Dinner; zijn ze bezig met een benefiet-expositie voor de Oekraïners in Heerenveen; én hebben ze nu de uitdaging aangenomen om een tentoonstelling te maken voor het Vermeer Centrum in Delft, in samenwerking met Arcadia IIS. Naast dit alles wandelt Gabriëlle graag. Afgelopen jaar heeft ze de Elfstedentocht gewandeld. En ook het Pieterpad heeft ze helemaal uitgelopen van Limburg naar Groningen.

Kwaliteit

Het televisieprogramma ‘Sterren op het doek’ is voor Gabriëlle Westra een fijne gelegenheid geweest om te laten zien wat ze al jaren doet, met dit verschil, dat ze nu een groot publiek heeft bereikt. Toch is het wel spannend om mee te doen aan een dergelijk programma, vindt ze. Wat wij op televisie zien is natuurlijk niet helemaal hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat, achter de schermen. Gabriëlle heeft zelfs mazzel tijdens de opnames. Ze hoort van de crew dat Sinan Can zo’n druk reisschema heeft, dat daardoor de opnamedagen drie weken uit elkaar liggen. Het geeft Gabriëlle de kans om haar herkenbare 3D-stijl in het schilderij van Sinan te verwerken. Anders zou het niet genoeg tijd hebben gehad om goed te drogen.

Toch zijn er in die periode ook wel enige twijfels. “Ik heb verstand van kwaliteit. Doordat de BN’er zelf mag kiezen welk werk hij of zij meeneemt naar huis, gebeurt dit niet altijd op basis van kwaliteit”, weet Gabriëlle. “Ik heb gezien hoe in vorige afleveringen de kwaliteit niet altijd gezien werd.” Het publiek moet de keuze van de BN’er dan ook niet altijd interpreteren als: dit is de beste. Dat is niet altijd zo, in háár ogen. Gelukkig heeft Sinan Can wél oog voor kwaliteit en kiest háár werk uit om mee naar huis te nemen. Overigens leent hij het schilderij graag uit aan musea én aan de galerie van Gabriëlle; het kunstwerk zal binnenkort dus ook in Heerenveen te zien zijn.

Stilstaan

Haar kwetsbaarheid is, voor de goede verstaander, te zien in het televisieprogramma. Gabriëlle blijkt behoorlijk kritisch naar zichzelf te kijken. Dat levert aan de ene kant groei op, maar kan haar ook juist belemmeren of zelfs blokkeren. Inmiddels heeft ze zichzelf ook een limiet gesteld, als ze in kunstboeken bladert of op Instagram zit. “Eerst word ik laaiend enthousiast hoe andere kunstenaars iets maken en/of oplossen. Maar als ik te lang kijk, dan word ik gedemotiveerd en wil ik stoppen met schilderen. Ik moet 130 jaar worden om alles nog te kunnen schilderen wat ik wil!”

Haar grootste angst is om stil te staan. “Elke kunstenaar zoekt erkenning, toch?” Ze is alleen niet zeker of dit nu te maken heeft met bewijsdrang of juist met het feit dat ze graag wat wil nalaten. “Je vindt als kunstenaar je ‘stem’ en die kan blijven bestaan na je overlijden. Inmiddels heeft ze haar oude droom weer opgepakt. Met enige regelmaat is ze in Amsterdam te vinden om lessen beeldhouwkunst te volgen. Haar eerste bronzen beeldjes zijn inmiddels verkocht.

Maatschappelijk betrokken

Iedere Nieuwjaarsdag, met een brak hoofd, gaan Gabriëlle en Randolph ontbijten bij de McDonald’s én bespreken ze het afgelopen jaar en de plannen voor het komende jaar. Deze traditie helpt haar om niet alleen goede voornemens te maken die standhouden, maar ook om te focussen. Ieder jaar schrijft ze vier doelen op die ze wil halen. Vorig jaar stond bijvoorbeeld de Wandel-Elfstedentocht op haar lijstje en dit jaar een project rondom Oekraïne. Ze maakt hiervoor een schilderij van de Oekraïense Yulia. De opbrengst gaat naar het lokale vluchtelingenwerk. De kennismaking met Yulia zorgde niet alleen voor het besef, dat ze veel op elkaar lijken, maar vooral dat Yulia’s leven plotseling op zijn kop is gezet. Dit kan iedereen gebeuren, volgens Gabriëlle.

Maatschappelijke betrokkenheid kenmerkt haar; ze wil een verschil maken met behulp van datgene waar ze zo gelukkig van wordt: schilderen. Voor haarzelf is schilderen altijd nodig. Ze wil zich niet nutteloos voelen. Dan zou ze direct wat anders naast het schilderen gaan doen. “Ik ga niet niksen, alleen maar schilderen voor mezelf. Ik moet mijn eigen kostje verdienen, mijn eigen inkomen.” Onafhankelijk, gepassioneerd en zelfstandig kunstenaar, dat is Gabriëlle in een notendop.